Maroko nie przegrało na własnym stadionie od towarzyskiej porażki 2:3 z Gabonem w 2019 roku. W oficjalnym meczu Maroko ostatni raz przegrało u siebie w eliminacjach do Mistrzostw Świata w 2009 roku, ulegając 0:2 Kamerunowi.
Po historycznym awansie do półfinału Mistrzostw Świata w 2022 roku, co jest najlepszym wynikiem w historii Afryki, Maroko jest niekwestionowanym liderem w Afryce i będzie niezwykle trudnym rywalem dla pozostałych 23 drużyn walczących o tytuł.
To jednak nie pierwszy raz, gdy Maroko przystępuje do Pucharu Narodów Afryki w roli faworyta, będąc w dobrej formie, a mimo to zawodzi.
Tak było dwa lata temu na turnieju w Wybrzeżu Kości Słoniowej, gdzie naszpikowana gwiazdami kadra Maroka przegrała 0:2 z solidną RPA w 1/8 finału.
Mimo oczywistego potencjału, Maroko nie dotarło do półfinału Pucharu Narodów Afryki od 2004 roku, kiedy przegrało w finale z gospodarzami, Tunezją. Jedyny triumf Maroka w tym turnieju miał miejsce 50 lat temu, w 1976 roku, gdy rozgrywki odbywały się w Etiopii.
Presja ze strony oczekujących sukcesu kibiców będzie ogromna, a to potrafi wpłynąć na zawodników w nieprzewidywalny sposób.
Gdy Maroko ostatni raz organizowało turniej w 1988 roku, również było w gronie faworytów, ale przegrało 0:1 z Kamerunem w półfinale, a następnie uległo odwiecznemu rywalowi, Algierii, w rzutach karnych w meczu o trzecie miejsce.
To tylko jeden z wielu przykładów, gdy gospodarzom nie udało się wykorzystać własnego potencjału.
„Oczywiście, że jest dodatkowa presja, ale nie zamierzamy się przed nią chować” - powiedział selekcjoner Maroka Walid Regragui. „Ta presja dotyczy nie tylko mnie jako trenera, ale także zawodników. To ogromna odpowiedzialność, ale przyjmujemy ją z dumą".
„Są kibice (Maroka), którzy od 1976 roku marzą, by ten puchar został w Maroku. Święta jedność drużyny i fanów będzie kluczowa. Ta presja musi działać na nas pozytywnie, a nawet jeśli stanie się negatywna, poradzimy sobie z nią. Jesteśmy bardzo zmotywowani i mamy wszystkie warunki, by rozegrać świetny turniej” - powiedział.
Maroko trafiło do grupy A razem z Mali, Zambią i Komorami, więc droga do awansu nie będzie łatwa.
„Szanujemy wszystkie zespoły w naszej grupie. Każdy marzy o zwycięstwie, ale przy talencie i motywacji tej kadry jesteśmy pewni, że damy powód do dumy naszym kibicom".
Regragui już wcześniej w tym roku podkreślał, że to właśnie on jest odpowiednią osobą, by sięgnąć po trofeum dla Maroka.
„Nie znajdziecie nikogo lepszego ode mnie na kolejną edycję Pucharu Narodów Afryki. Jestem przekonany, że mogę go wygrać. Gdyby (Pep) Guardiola lub (Carlo) Ancelotti mogli przyjść i zagwarantować nam trofeum, sam oddałbym im swoje miejsce. Ale tak nie jest” - powiedział.
Wybrzeże Kości Słoniowej sięgnęło po tytuł na własnym stadionie dwa lata temu, mimo że do 1/8 finału awansowało z najgorszym bilansem spośród wszystkich drużyn w fazie pucharowej i przegrało 0:4 z Gwineą Równikową w grupie.
Było to jednak pierwsze zwycięstwo gospodarzy od 10 edycji, od triumfu Egiptu w 2006 roku.
Patrząc jeszcze dalej wstecz, tylko trzy razy w ostatnich 16 edycjach gospodarze sięgali po tytuł – Tunezja (2004), Egipt (2006) i Wybrzeże Kości Słoniowej (2023). Wcześniej dokonała tego RPA, wygrywając turniej debiutancki w 1996 roku.
W 34 dotychczasowych edycjach turnieju, gospodarze sięgali po trofeum 12 razy, z czego aż osiem przypadków miało miejsce przed 1991 rokiem.
Gospodarzami, którzy zdobyli tytuł, byli: Egipt (1959, 1986, 2006), Etiopia (1962), Ghana (1963, 1978), Sudan (1970), Nigeria (1980), Algieria (1990), RPA (1996), Tunezja (2004) i Wybrzeże Kości Słoniowej (2023).
Trzy kraje gospodarzy kończyły turniej na drugim miejscu, przegrywając w finale – Tunezja (1965), Libia (1982) i Nigeria (2000).
Najgorszy wynik gospodarza to odpadnięcie w fazie grupowej, co spotkało Etiopię (1976), Wybrzeże Kości Słoniowej (1984), Tunezję (1994) i Gabon (2017).
OSIĄGNIĘCIA GOSPODARZY AFCON
1957: Sudan – trzecie miejsce
1959: Egipt – mistrz
1962: Etiopia – mistrz
1963: Ghana – mistrz
1965: Tunezja – drugie miejsce
1968: Etiopia – czwarte miejsce
1970: Sudan – mistrz
1972: Kamerun – trzecie miejsce
1974: Egipt – trzecie miejsce
1976: Etiopia – faza grupowa
1978: Ghana – mistrz
1980: Nigeria – mistrz
1982: Libia – drugie miejsce
1984: Wybrzeże Kości Słoniowej – faza grupowa
1986: Egipt – mistrz
1988: Maroko – czwarte miejsce
1990: Algieria – mistrz
1992: Senegal – ćwierćfinał
1994: Tunezja – faza grupowa
1996: RPA – mistrz
1998: Burkina Faso – czwarte miejsce
2000: Ghana – ćwierćfinał / Nigeria – drugie miejsce
2002: Mali – czwarte miejsce
2004: Tunezja – mistrz
2006: Egipt – mistrz
2008: Ghana – trzecie miejsce
2010: Angola – ćwierćfinał
2012: Gwinea Równikowa – ćwierćfinał / Gabon – ćwierćfinał
2013: RPA – ćwierćfinał
2015: Gwinea Równikowa – czwarte miejsce
2017: Gabon – faza grupowa
2019: Egipt – 1/8 finału
2021: Kamerun – trzecie miejsce
2023: Wybrzeże Kości Słoniowej – mistrz